Een piccolo is het kleinste instrument in de fluit-familie en is slechts de helft zo groot als een dwarsfluit. De klank van een piccolo is dan ook een heel octaaf hoger dan de klank van een dwarsfluit. Piccolo is overigens niet de correcte naam voor dit instrument, want eigenlijk heet het oorspronkelijk ‘flauto piccolo’, wat Italiaans is voor ‘kleine fluit’.

Een piccolo is een zogenoemd C-instrument, net zoals de gewone dwarsfluit. Bovendien is het een zogenoemd octaverend instrument. Dit betekend dat de noten die gespeeld worden door de piccolospeler een octaaf lager op de bladmuziek genoteerd worden. Dit gegeven zorgt ervoor dat de piccolo bespeeld kan worden met dezelfde grepen als de dwarsfluit, maar het geluid klinkt in dat geval dus een octaaf hoger. Er bestaan overigens ook piccolo’s in Des, welke hoofdzakelijk gebruikt worden in militaire muziekstukken. In de mars ‘Stars and Stripes Forever’, geschreven door John Philip Sousa, zit een piccolosolo die speciaal geschreven is voor zo’n Des-piccolo.

Er bestaan ook soloconcerten die uitstekend geschikt zijn voor de piccolo. De bekendste zijn de drie concerten geschreven door Antonio Vivaldi. Hoogstwaarschijnlijk zijn deze muziekstukken echter niet speciaal voor de piccolo geschreven, maar voor zijn grotere broer de blokfluit. Nog een aantal soloconcerten voor de piccolo zijn geschreven door onder andere Peter Maxwell Davies, Valentino Bucchi en Tilo Medek.

In symfonieorkesten heeft de piccolo meestal de functie van kleurinstrument tijdens de melodiën van de strijkers of de houtblazers. Bijzonder aan de piccolo is overigens dat, ondanks dat dit het kleinste instrument van een orkest is, het prima boven de rest van het orkest kan uitkomen.